W pracy określono zagrożenie erozją użytkow rolnych oraz dokonano oceny stanu i znaczenia lasow glebochronnych i dynamiki zalesień porolnych w granicach administracyjnych Nadleśnictwa Szubin. Wykorzystano wyniki inwentaryzacji ogolnej zagrożenia erozją byłego wojewodztwa bydgoskiego, przeprowadzono badania polowe oraz prace kameralne w oparciu o mapy topografi czne i glebowo-rolnicze. Wykonano analizy przestrzenne z wykorzystaniem danych bazy Systemu Informatycznego Lasow Państwowych, warstw informacyjnych map numerycznych, a także opracowań urządzeniowych i operatu glebowo-siedliskowego nadleśnictwa.

Z przeprowadzonego rozpoznania wynika, że użytki rolne znajdujące się w granicach nadleśnictwa zagrożone są erozją w stopniu średnim, a nawet silnym i bardzo silnym. Stwierdzono systematyczny wzrost powierzchni lasow glebochronnych i dużą dynamikę zalesień porolnych na przestrzeni ostatnich piętnastu lat. Pracami zalesieniowymi objęto głownie tereny o glebach rdzawych i słabo wykształconych ze skał luźnych, ale także o glebach brunatnych, płowych, czarnych ziemiach i glebach gruntowo-glejowych. Do początku lat 90. XX w. zalesienia odbywały się w sposob nieskoordynowany, bez powiązania z planami zagospodarowania przestrzennego. Lite drzewostany sosnowe tworzono także na siedliskach żyznych. Niemal 30% powierzchni lasow glebochronnych stanowią siedliska zniekształcone lub przekształcone oraz zdegradowane, o obniżonej żyzności i niekorzystnych zmianach w zbiorowiskach roślinnych. W przypadku lasow glebochronnych na gruntach porolnych aż 97,2% powierzchni wykazuje niezgodność biocenozy z biotopem.